"Why?" said another. "Some there are who tell 
"Of one who threatens be will loss to hell
"The luckless pots be married in making pish!
He's a good fellow, and will all be well."

Persian Poetry

گویند به حشر گفتگو خواهد بود

Shapes of all sorts and sizes, great and small,	      
That stood along the floor and by the wall;	
  And some loquacious vessels were, and some	
Listened, perhaps, but never talked at all.

در کارگه کوزه گری رفتم دوش

a moral from Shahname, written by the famous Persian poet and philosopher Ferdowsi. 

سپهری بر این‌سان که بینی روان
the flowing universe you see
  توانا و دانا جز او را مخوان
call only that almighty and all wise 
    تو رازِ جَهان تا توانی مجوی
don't search for the secret of the world
      که او زود پیچد ز جوینده روی
that it will quickly turn its back to the seeker
        به داد و دِهِش دلْ توان‌گر کنید
empower yourselves with justice and generosity 
          بر آزادگی بر سرْ افسر کنید
and make it your crown as a liberal 
             که فرجام هم روزمان بگذرد
that eventually our days will be over
              زمانه پی ما همی‌بشمرد
the universe is counting (the days) for us

حکمت شاهنامه (1)

آن روز که مرکب فلک زین کردند

آرایش مشتری و پروین کردند

این بود نصیب ما زدیوان قضا

ما را چه گنه قسمت ما این کردند

 I tell You this -- When, starting from the Goal,
        Over the shoulders of the flaming Foal
        Of Heav'n Parwin and Mushtari they flung,
        In my predestin'd Plot of Dust and Soul.


قسمت = fate


آن روز که مرکب فلک زین کردند

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست
واندر طلب طعمه پر و بال بياراست

بر راستی بال نظر کرد و چنين گفت
امروز همه روی زمین زير پر ماست

بـر اوج فلک چون بپرم از نظـر تــيز
می‌بينم اگر ذره‌ای اندر ته درياست

گر بر سر خـاشاک يکی پشه بجنبد
جنبيدن آن پشه عيان در نظر ماست

بسيار منی کـرد و ز تقدير نترسيد
بنگر که ازين چرخ جفا پيشه چه برخاست

ناگـه ز کـمينگاه يکی سـخت کمانی
تيری ز قضا و قدر انداخت بر او راست

بـر بـال عـقاب آمـد آن تير جـگر دوز
وز ابر مر او را به سوی خاک فرو کاست

بر خـاک بيفتاد و بغلـتيد چو ماهی
وانگاه پر خويش گشاد از چپ و از راست

گفتا عجب است اينکه ز چوب است و ز آهن
اين تيزی و تندی و پريدن ز کجا خاست؟

چون نیک نگه‌کرد و پر خويش بر او ديد
گفتا ز که ناليم که از ماست که بر ماست