Ecce textus pulcherrimae nugae Catulli:

Quaērīs, quōt mĭhĭ bāsĭātĭōnēs

tūaē, Lēsbĭă, sīnt sătīs sŭpērquĕ.

Quām māgnūs nŭmĕrūs Lĭbŷssae hărēnaē

lāsārpīcĭfĕrīs iăcēt Cўrēnīs

ōrāclūm Iŏvĭs īntĕr aēstŭōsī

ēt Bāttī vĕtĕrīs săcrūm sĕpūlcrūm;

aūt quām sīdĕră mūltă, cūm tăcēt nōx,

fūrtīvōs hŏmĭnūm vĭdēnt ămōrēs:

tām tē bāsĭă mūltă bāsĭārĕ

vēsānō sătĭs ēt sŭpēr Cătūllo ēst,

quaē nēc pērnŭmĕrārĕ cūrĭōsī

pōssīnt nēc mălă fāscĭnārĕ līnguā.

Prosodia carminum poetarum latinorum

Nuga VII Catulli: "Quaeris, quot mihi basiationes"

Hoc pulcherrimum carmen vobis lego hodie cum prosodia latina. 

Ecce textus:
Cum tu, Lydia, Telephi
cervicem roseam, cerea Telephi
laudas bracchia, vae meum
fervens difficili bile tumet iecur.
tum nec mens mihi nec color
certa sede manet, umor
et in genas furtim labitur, arguens,
quam lentis penitus macerer ignibus.
uror, seu tibi candidos
turparunt umeros inmodicae mero
rixae, sive puer furens
inpressit memorem dente labris notam.
non, si me satis audias,
speres perpetuum dulcia barbare
laedentem oscula, quae Venus
quinta parte sui nectaris imbuit.
felices ter et amplius
quos inrupta tenet copula nec malis
divolsus querimoniis
suprema citius solvet amor die. 